Yetmedi mi bir kez öldüğüm.

Kimi çarpık denk gelişlerin, kimi duygusal dönüşümlerin sonunda insanın kendi kendini tükettiği bir an gelebiliyor karşısına. Ben o an geldiğinde çoktan her şeyin tek sorumlusunun kendim olduğunu biliyor oluyorum. Ama bir türlü aşamıyorum içimden gelen sesi dinlemeyi. O kadar kuvvetli o kadar doğru hissettiriyor ki bazen davranışlarım, iç sesimin ne kadar sağduyu yoksunu olduğunu unutuyorum.

İyilik yapmaya çalışırken daha büyük bir kötülük doğuruyor, aslolanı ararken ben grileşiyorum. Günün sonunda değerli olan her şeyi kaybetmiş oluyorum. Uslanır mıyım? Bence evet. Ama bu, üstüne bastığım fidanı tekrar çiçek açmaya ikna etmiyor. Hak ediyor muyum? Sonuna kadar! Ama hiçbir fidan bir orman yangınından kaçmaya çalışmamı önemsemiyor.

Çuvaldız benim hakkım olsun,

İğneyi sana bırakıyorum.

Kanayacak halim kalmadı,

İyilik yapmayı bırakıyorum.