Her Bir Çözüme Yeni Bir Problem

Serzeniş hali ile nasıl yaşar insan ömrü bilmem. Hele hayat, geri sayımın içerisindeki küçük anlardan ibaretken.

Biraz düşündüm biraz taşındım, bazı şairleri babam gibi görüp fikirlerini zihnime nakışladım. Onlardan öğrendiklerim ile bir yolculuğa başladım. Önemli olanın varacağım yer değil yol olduğunu fark ettiğimde henüz 14 yaşındaydım.

Umudumu dürttüm, umutsuzluğu yatıştırdım. Ben sevmezsem sevmenin kimselerin elinden gelmeyeceğini yıllar içinde özüme karıştırdım. Sevilmekten korkmadım sevgimi sakınmadım.

Hiçbir yaramı bıraktığı iz ile yaşamayı öğrenmeden kaşımadım. Dillere pelesenk travmalara mücadeleye sığındığım gibi sığınmadım. Yaşadığım her sorunu aşıp bir nişan gibi göğsümde taşıdım, sonunda ne olursa olsun yine mutluluğu kovaladım. Bir sonraki düşüşümde de yine kalkar mutluluğu kovalarım.

Yaşamaya önce bir anlam aradım. Sonra hayatın diyalektiği ile barıştım. Küçük anlarımın peşine takıldım. Kedi sevmeyi, güzel müzik dinlemeyi, denizlerin dağlar ile birleştiği yerleri, her akşamın ardından gelen sabahı, melankoliyi, aşkı… mutluluk bildim. 

Elimizde seçim şansı olmadan içine doğduğumuz, gerçekliğinden emin olduğumuz tek bir şey var o da hayat. Kavga etmeden ve söylenmeden kendisi ile barışmak ise sanat. Aksi halde ardı ve önü muamma olan yaşantının size ve çevrenize vereceği tek şey zarar.

Oysa biriktirilebilecek çok fazla güzel, küçük “an” var.