Her Şey Üst Üste

Garip bir sabaha uyandım bugün,

rastgele çizgileri önüme yol diye döktüğüm.

Şehrin karmaşasında bir blues esintisi var.

Bilirsin hani, adımlarını bir ileri bir yan atmana sebep olan.

Bir ileri,

bir yan,

iki de geri.

Ritmini yakaladığım kalabalıktan kopmak istemediğim bir esinti bu.

Yorgun?

Bitkin?

Bıkkın?

Tüm bu hisler de içimde ama

nasıl desem?

Güneşli ama sisli bir sabah gibi,

hem ruhum allak bullak bu yüzden

hem de balığa çıkacak teknenin ipi.

Siyah beyaz bir tüy düştü martının kanadından,

jübilesini yapan idealist bir balerin edasıyla

süzüle süzüle kıran dizini reveransında.

Alıp saklasam koltukaltına sıkıştırdığım kitabın arasında,

kalkıp yıllar sonra baksam

tek derdi dertlerimle yüzleşmem olur.

Tebessüm bırakan anıların her zerresini unutturur.

Bilmez miyim kendimi,

hatıralarıma kaç kez aydınlık yüzünden bakma çabasına girdiğimi?

Alacak o tüyü koyacağım kitabımın arasına,

biliyorum, sayfayı her açtığımda deniz kokusu gelmeyecek burnuma.

Belki kenarda çürümüş bir et,

'71 model Chevrolet'den damlayan birkaç damla mazot

ve hiçbir yerde kaçamadığım keskin zift.

Bir tüy daha düşüyor, bu sefer güvercin.

Yine aynı döngü...

Hayır, almayacağım.

Tüm tüyler kalacak kırık yerinde kaldırımın.

Kafamı kaldırmadan, sakin ama hızlı adımlarla,

bıraksam kendimi uçup gideceğim bu rüzgara karşı

sıkıca sarıldığım ince ceketimle,

ne bir sorgu, ne bir durgu olmalı zihnimde.

Geçip gitmek için var burası sadece.

Geçmek,

gitmek,

sadece.